Polacy, ktĂłrzy przeżyli Auschwitz.
Ostatni moment, by posłuchać ocalonych.

JĂłzef Paczyński, rocznik 1920. Więzień numer 121 - z pierwszego transportu, fryzjer komendanta Rudolfa HĂśssa. Na pytanie, czemu nie poderżnął mu gardła, będzie musiał odpowiadać przez całe życie.

Marceli Godlewski, 1921, AK-owiec, egzekutor Kedywu. Po wielu miesiącach przesłuchań trafia do obozu, skąd ucieka przy pierwszej okazji.

Lidia Maksymowicz, najmłodsza. Uwięziona jako trzyletnia dziewczynka. Wystraszone dziecko ukrywające się pod pryczą przed wzrokiem doktora Mengele.

Karol Tendera, więzień numer 100 430. Zakażony tyfusem w ramach eksperymentu medycznego. Nigdy nie pogodzi się z tym, że można bezkarnie mĂłwić o "polskich obozach zagłady".

Stefan Lipniak, 1924. Czterdzieści cztery miesiące za drutami. Cała młodość. Niewiele o tym mĂłwi, bo życie to nie tylko obĂłz.

Mija 70 lat. Byli więźniowie Auschwitz nadal żyją i są wśrĂłd nas. Spotykamy ich na ulicy, w tramwaju, w aptece. Mijamy w pośpiechu, nie zwracając uwagi. Wciąż mają dużo do opowiedzenia. Oto ich historie.

Książka "Dziewczyny z brązu, chłopaki ze złota" to zbiĂłr 20 wywiadĂłw z twĂłrcami pierwszych sukcesĂłw polskiej siatkĂłwki, liczący niemal 600 stron. Rozmowy składają się na niezwykle poruszającą opowieść o ludzkich losach, sportowych sukcesach i towarzyszących ich emocjach. Bohaterowie publikacji, dziś 70- i 80-latkowie, opowiadają o kulisach swojej kariery, a także o tym, jak wygląda ich życie na emeryturze. Wywiadom towarzyszy bogata faktografia i teksty omawiające historię piłki siatkowej w Polsce. Wielkim atutem jest bardzo duża liczba zaprezentowanych zdjęć - wspĂłłczesnych i archiwalnych, wycinkĂłw prasowych, osobistych pamiątek zawodnikĂłw. NiektĂłrzy z rozmĂłwcĂłw Macieja Zdziarskiego, autora książki, pozostają aktywnymi działaczami, inni - szczegĂłlnie brązowe medalistki - żyją w cieniu. Część nie ukrywała zaskoczenia tym, że po wielu latach ktoś chce wysłuchać ich opowieści. Czuły, że są - niesłusznie - nieco zapomniane.